پر کن پیاله را، کین جام آتشین

فریدون مشیری

 

پر کن پیاله را

کین جام آتشین

دیریست ره به حال خرابم نمی برد

این جام ها که در پی هم می شود تهی

دریای آتش است که ریزم به کام خویش

گرداب می رباید و آبم نمیبرد

من, با سمند سرکش و جادویی شراب

تا بی کران ِ عالم پندار رفته ام

تا دشت پر ستاره ی اندیشه های گرم

تا مرز ناشناخته ی مرگ و زندگی

تا کوچه باغ ِ خاطره های گریز پا

تا شهر یادها

دیگر شراب هم

جز تا کنار بستر خوابم نمی برد

هان ای عقاب عشق

از اوج قله های مه آلود دور دست

پرواز کن به دشت غم انگیز ِ عمر من

آنجا ببر مرا که شرابم نمیبرد

آن بی ستاره ام که عقابم نمی برد

در راه زندگی

با این همه تلاش و تمنا و تشنگی

با اینکه ناله می کشم از دل که: آب...آب

دیگر فریب هم به سرابم نمیبرد

پر کن پیاله را