سبکباران ساحل ها چه دانند

فریدون مشیری

  

لب دریا، نسیم و آب و آهنگ

شکسته ناله های موج بر سنگ

مگر دریا دلی داند که ما را

چه توفان ها ست در این سینه تنگ

چه آرزوی محالیست زیستن با تو

فریدون مشیری

 

 

تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم

شب از هجوم خیالت نمیبرد خوابم

تو چیستی که من از موج هر تبسم تو

بسان قایق سرگشته روی کردابم

یکی را دوست می دارم ولی افسوس

فریدون مشیری

 

یکی را دوست می دارم

ولی افسوس او هرگز نمی داند

نگاهش می کنم شاید

بخواند از نگاه من

که او را دوست می دارم

ولی افسوس او هرگز نگاهم را نمی خواند

پر کن پیاله را، کین جام آتشین

فریدون مشیری

 

پر کن پیاله را

کین جام آتشین

دیریست ره به حال خرابم نمی برد

این جام ها که در پی هم می شود تهی

دریای آتش است که ریزم به کام خویش

گرداب می رباید و آبم نمیبرد

من, با سمند سرکش

یاد من باشد فردا دم صبح

فریدون مشیری

 

 یاد من باشد فردا دم صبح

جور دیگر باشم

بد نگویم به هوا،  آب، زمین

مهربان باشم،  با مردم شهر

و فراموش کنم،  هر چه گذشت

خانه ی دل،  بتکانم ازغم

و به دستمالی از جنس گذشت

بزدایم دیگر،تار کدورت، از دل

مشت را باز کنم، تا که دستی گردد

و به لبخندی خوش

دست در دست زمان بگذارم

یاد من باشد